ว่าด้วยเรื่องของความเยอะ

อันนี้ไม่ใช่อะไรหรอก บังเอิญได้ยินเพลง ยิ่งมืดยิ่งเห็นดาว ของ ดิว The Star
คือแบบ เราอยู่รอดมาๆด้ยังไงโดยที่ไม่เคยได้ยินเพลงนี้
พอดีวันนี้ดูละคร เซน สื่อรักสื่อวิญญาณ
แล้วเพลงประกอบละครตอนจบมันก็ดังขึ้น
เราก็แบบ " เฮ้ย ! เพลงอะไรวะ เพราะว่ะ "
พี่เราเลยบอกว่า เพลง ยิ่งมืดยิ่งเห็นดาว เราก็พิมพ์หาในยูทูปทันที

จริง ๆ เรื่องที่อยากบ่นวันนี้มีเยอะมากเลยล่ะ
เรื่องแรกเลย เกรดวิชา นิติกรรมสัญญา 1 ออกแล้ว ที่ได้คือ B นะครับนะ
ตอนแรกร้อนรนใจมาก ไม่กล้าเปิดดูเลย แต่อีกใจคืออยากรู้มาก
สุดท้ายก้เปิดดู ความรู้สึกก็....อ่า โล่งแล้ว (จริง ๆ นะ)
ตอนแรกคิดว่าจะแย่กว่านี้ แต่ที่แย่คือ เกรดลดจาก 3.50 เหลือ 3.46 น่ะสิ
แต่มันก็ไม่ได้แย่ใช่ไหมล่ะ เราก็คิดว่าก็ดีกว่าติด F แหละ

เรื่องของเรื่องคือ มีเพื่อนที่ไม่พอใจกับเกรดของตัวเองอยู่คนหนึ่ง
คือ มันเป็นธรรมดานะที่เกรดอาจจะไม่เป็นไปตามที่เราคาดไว้ หรือมั่นใจว่าจะเป็นเช่นนั้น
เพื่อนคนนั้นได้ B+ สำหรับเรานะ ย้ำว่าเป็นความคิดของเราคนเดียว
B+ คือมันเยอะแล้ว สำหรับคนอย่างเรา แต่อาจไม่ใช่สำหรับคนอย่างเขา
จริง ๆ คือ ใครจะได้อะไร เราไม่เห็นต้องแคร์ต้องสนใจเลยใช่ไหม ใช่
แต่ที่เรารู้สึกแย่เล็กน้อยคือ เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเราได้ D พูดง่าย ๆ คือ เกือบ F นั่นแหละ

อารมณ์แบบ ....เราเข้าใจเพื่อนอ่ะ คงรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อยเลย แต่เราทำอะไรมากไปกว่าให้กำลังใจไม่ได้
บอกว่า สู้ ๆ นะ ไฟท์อย่างเดียว เดินหน้าอย่างเดียว
ในขณะที่เพื่อนที่ได้ B+ ช็อก ที่ตัวเองไม่ได้ A เรานี่เงิบเลยนะ
เราได้ B นี่แทบจะลุกขึ้นฟ้อนเลยทีเดียว แต่เพื่อนคนนี้กลับไม่พอใจ
ก็อาจใช่ เขาอาจจะมั่นใจมาก ๆ อาจเป็นคนที่เก่งมาก ๆ อันนี้เราไม่สนใจอยู่แล้ว
แต่พอมองในมุมเพื่อนอีกคนที่เกือบ F มันแย่นะ
บอกว่าร้องไห้ที่ได้ B+ ไม่พอ ยังบอกว่าจะไปขอดูกระดาษคำตอบ
ในใจเราบอก " เชิญเลย ๆ " แล้วก็พิมพ์ไปว่า ก็ลองไปขอดูสิ (ประมาณนั้น)

แล้วเพื่อนคนนั้นก็ดราม่าเลยจ้า (จะเยอะไปไหน)
บางคนแค่ผ่านเขาก็หอบแล้ว นี่เหมือนพี่ปีก่อนเลย
ได้ B+ จะขอตรวจดูกระดาษคำตอบ พูดง่าย ๆ คือ " เอา A กูคืนมา " นั่นเอง
ก็นะ เอาที่สบายใจเขาละกัน ไม่อยากพูดอะไรมาก 
เอาเป็นว่าจบเรื่องนี้ 

เรื่องต่อมาคือ มีงาน Truemove H ที่ลานจอดรถโรงยิมมหาวิทยาลัยเรา
กรี้ดสิครับ มีสแตนดี้โซชิตั้งอยู่ เลยไปถ่ายรูปด้วย ไม่เหลืออ่ะ
ตอนแรกอยากขอพี่เค้าว่า หลังเลิกงานหนูมาขนกลับหอได้ไหมคะ
แต่สรุปว่า พี่เขาไม่ให้ (เพื่อนลองไปขอแล้ว)

สรุปง่าย ๆ คือ ฟินมาก แถมอายมากด้วย เพราะตรงนั้นเป็นสามแยกไฟแดงด้วย
เราก็ถ่ายรูปอยู่นานเลย ก็มีคนผ่านไปผ่านมามองอยู่ นึกแล้วตลกตัวเอง
อะไรจะติ่งขนาดนั้น ติ่งเกาหลีบ้าอย่างเดียวไม่พอ ต้องหน้าด้านด้วย อิอิ

เรื่องต่อไปคือ น้องรหัสเราจะไม่ไปวันรายงานสายรหัส
คือทันทีที่รู้ ความรู้สึกแบบ เหยดดดดดดดดดดดดดดดดด งานเข้าแน่
ไม่รู้เข้าใครบ้างแต่ที่แน่ ๆ คือ งานเข้าน้องแน่ ๆ ค่ะ
พี่จะช่วยก็คงช่วยไม่ได้ด้วย คิดแล้วแอบเว็งเหมือนกัน
วันรายงานสายรหัสเป็นวันที่สำคัญมาก ๆ นี่บอกเลยนะ ไม่มาคือ พลาดที่สุดในชีวิตเฟรชชี่
แต่ก็เอาที่น้องสบายใจล่ะ เคารพสิทธิของน้อง น้องอาจจะคิดว่ามันไม่สำคัญมาก
แต่บอกเลยว่า คิดผิดมหันต์ นี่แหละ สำคัญที่สุด 

เซ็งเลยนะเนี่ย ซื้อของเทคมาแล้วด้วยเนี่ย 
แต่ช่างเถอะ ไปหาน้องสวาทเทคก็ได้ น้องคนอื่นในสายก็มี เทคเข้าไปสิ (บอกตัวเอง)
จริงๆมีดราม่าเนอะกว่านี้นะ แต่เราเบื่ออ่ะ คิดแล้วปวดหัว เลิกคิดดีกว่า ตัดสายแม่ง (เฮ้ย!)
ก็คงไม่ถึงกับตัดสายหรอก แต่ฉันจะเมินแก ไอ้น้องรหัส หึหึ (ชั่วร้ายอ่ะ)

แต่ก็นะ กิจกรรมนี้พี่ไม่ได้อะไร คนที่ได้คือตัวน้องเอง 
เป็นวันแรกที่สตาฟลงด้วย (สปอยล์ทำไมเนี่ย) น้องพลาดจริง ๆ บอกได้แค่นี้

เอาเป็นว่า จบดราม่าดีไหม ดูเยอะเนอะ แต่ก็พอมีเรื่องให้ฟินบ้างอยู่
จบเนอะวันนี้ 

ราตรีสวัสดิ์ค่ะคุณเจ