Kkero

เคยคิดเล่น ๆ ว่า บางทีก็อยากใช้ชีวิตแบบไม่มีการวางแผนบ้าง อาจจะมีเป้าหมายอะไรสักอย่าง แล้วก็ทำในสิ่งที่อยากทำ ค่อย ๆ ก้าวเดินไปเรื่อย ๆ เหนื่อยก็พักบ้าง ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ลองไปในที่ใหม่ ๆ ไปในที่ ๆ ไม่รู้จักใครและไม่มีใครรู้จักเรา ไม่ต้องแคร์อะไรรอบตัวมากเกินไป อยากจะแหกปากตะโกนให้ดังสุดเสียงที่มี ทำอะไรไม่ต้องขึ้นอยู่กับความคิดและค่านิยมใดๆ ของใครก็ตาม เป็นตัวของตัวเองให้ถึงที่สุด (และทำทุกอย่างนี้โดยที่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน) *ชีวิตคนเราสุดท้ายต้องการอะไร ดิ้นรนไปเพื่ออะไร เพื่อความสำเร็จ? เพื่อความสุข? เพื่อการเอาชนะ? เพื่อความอยู่รอด? เพื่อตัวเอง? หรือเพื่อคนอื่น? เคยคิดแบบนี้กันบ้างหรือเปล่า ?

วันนี้เป็นวันที่ 11 สิงหาคม ก่อนวันแม่แห่งชาติหนึ่งวัน จริงๆ ก็เป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่งเหมือนทุกๆ วัน แต่ทำไมรู้สึกว้าเหว่อย่างนี้นะ หลังจากปิดเทอมนาน 5 เดือนกว่า นานมากๆ และเป็นช่วงเวลาที่ได้กลับบ้านนานที่สุดในรอบ 5 ปี วันนี้ได้กลับมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้ว รู้สึกปรับตัวไม่ทันแฮะ อ่อนหัดจริงๆ เมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย สงสัยยังไม่ชินมั้ง อยู่บ้านนานก็คิดถึงมอ พอกลับมาอยู่มอก็คิดถึงบ้าน อะไรของเรา . . . เมื่อวาน น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราได้กราบและกอดแม่ ตั้งแต่เราเกิดมา 20 ปีเศษๆ เขินสุดชีวิต แต่ก็รู้สึกดีมากๆ ก็มันเขินนี่นา ตั้งแต่เล็กจนโตเพิ่งจะมากอดแม่ เพิ่งจะมากราบ ทั้งที่มันไม่ได้ยากอะไรตรงไหน ฮอลลลล แต่ก็เชื่อว่าลูกๆหลายคนก็คงเคยเป็นเหมือนกัน เมื่อวานเรากับพี่ก็กราบแม่ แม่ให้พร แล้วก็กอด น้ำตาร่วงตั้งแต่แม่เริ่มพูดคำแรก นี่อย่าว่าดราม่านะ เราอ่อนไหวกับเรื่องพ่อแม่จริงๆ ถึงไม่ชอบแสดงออก เพราะกัลวว่าแสดงออกไป ร้องไห้ออกไปมันดูอ่อนแอ ฮ่าๆๆ ตลกเนอะ แต่ตอนนี้ก้ดีขึ้นแล้วอ่ะ คือไม่ได้อายนะที่จะกอดหรือกราบ แต่แค่ไม่อยากร้องไห้ให้พ่อแม่เห็น แค่นั้นเองแหละ พอตอนกอด ยิ่งกว่าเขื่อนแต

My Birthday . . . HBD to Me อยากบอกทุกคนว่า ขอบคุณทุกคำอวยพรนะคะ   ‪ # ‎ ไม่ใช่สไตล์เซเลบแต่อย่างใด   แค่อยากขอบคุณจริงๆ ค่ะ คำอวยพรของคุณพ่อคุณแม่ที่โทรมาหา จากเพื่อนที่ส่งข้อความมาให้ เพื่อนที่มาเซอร์ไพรส์วันเกิดกลางดึก และตอนกลางวัน แม้ว่ามันจะไม่เนียนเพราะเค้ารู้ทัน จะให้ทำเป็นไม่รู้ก็ไม่ได้ด้วย อยากจะบอกว่า ขอบคุณมากนะที่ทำให้เค้ารู้สึกดี ประทับใจมากๆ อาจจะไม่ได้พูดอะไรออกไปมากมายในตอนนั้น เพราะเค้าพูดไม่ออก กำลังซึ้งอยู่ ก็อยากให้รู้ว่ารักพวกเธอทุกคนมากนะ จุ๊บ แล้วก็ทุกคำอวยพรในเฟสบุ๊ก และทวิตเตอร์ด้วย ขอบคุณมากๆ นะคะ ต่อไปจะเป็นเด็กดีกว่านี้ นิสัยอะไรที่แย่ๆ ก็จะพยายามแก้ไขปรับเปลี่ยนให้มันดีขึ้น อะไรที่ดีอยู่แล้ว(ถ้ามี) ก็จะรักษามันให้คงอยู่ตลอดไป ได้โปรดชี้แนะด้วยนะคะ ใช้ชีวิตมา 20 ปี ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่อยากทำ แต่ยังไม่ได้ทำ ทุกวันต่อจากนี้ไปคือการพยายามทำตามความฝันให้สำเร็จและพัฒนาตัวเองในทุกๆ ด้าน(ที่ใจปรารถนาจะเปลี่ยนแปลง) ยังมีความฝันอีกหลายอย่างที่ยังไม่เป็นจริง เวลาต่อจากนี้เราก็จะเริ่มเติมเต็มความฝันตัวเองทีละนิดแล้วล่ะค่ะ สู้ๆ ขอบคุณประสบการณ์ชีวิต

มาจะกล่าวบทไป . . . วันนี้ได้มีโอกาสไปดูละครเวที " Hairspray The Musical " 1st round ของ KKU English Drama Club มาค่ะ ก่อนอื่นเลย อย่างแรกที่อยากบอกคือ แฮร์สเปรย์ เป็นละครเวทีแบบที่เราตามหามานานแล้ว เป็นละครเวทีแบบที่เราอยากดูมากที่สุด เป็นละครเวทีในอุดมคติ ในแบบที่เราวาดฝันเอาไว้เลย คือมันโดนมากอ่ะ มันใช่มาก เหมือนละครเวที Broadway ขนาดย่อมๆ เลย เริ่มจากตรงไหนดีเนี่ย . . . ประทับใจมากค่ะ หาคำพูดไหนมาบรรยายไม่ถูก ดีไปหมด สุดยอดอ่ะ ใครไม่ได้ดูคือพลาดนะ พลาดจริงๆ ฮุฮุ พอดีได้บัตรฟรีมาจากกองละคร เลยได้เข้าไปดูค่ะ ความรู้สึกตั้งแต่เริ่มฉากแรกเลยนะ . . . เฮ้ย ! แม่งเจ๋งว่ะ นี่พูดจริงๆ ละครเวทีเจ๋งๆ แบบนี้หาดูยากนะ เรื่องการร้องนี่ยกนิ้วให้เลย    สุดยอดทุกคน ดูแล้วฟินอ่ะ ปริ่มมาก กรี้ดดดด ทุกคนร้องเพลงเก่ง ไม่ใช่แค่ร้องดี ร้องเพราะ แต่ร้องแล้วส่งและสื่ออารมณ์ในบทบาทของตัวเองได้ดีมากๆ โดยเฉพาะ นางเอกคือ เทรซี่ อันนี้ชอบเป็นพิเศษ คือเสียงนางน่ารักมาก เมพขิงๆ หน้าสวยด้วย แม้ว่าตัวจะปุ๊กลุ๊ก แต่นั่นคือบทบาทของเธอ และเทรซี่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอ ชื่นชมมากกกกกกกกกกก อีกคนที

ตอนนั้นเก๋อยู่ม. 1 กำลังเป็นเด็กน้อยบักคัก กำลังตื่นตาตื่นใจกับชีวิตมัธยมที่เพิ่งเริ่มขึ้น มองไปทางนั้นทีทางนี้ทีก็เจอแต่อะไรน่าสนใจไปหมด ม. 1 เนี่ย เด็กเรียนสวดๆอ่า แต่พอเพื่อนคนนึงมันพากรี๊ดพี่ม. 4 ห้องคิง แบบว่าเพื่อนมันกรี๊ดทอมอ่า ส่วนเราก็เฉยๆ พี่แกก็เท่ดีอยู่หรอก แต่ไม่ชอบว่ะ หน้าอย่างนี้ แต่พอเดินผ่านรุ่นพี่กลุ่มนี้ก็จะให้อารมณ์ แบบรุ่นพี่ที่เพอร์เฟกต์ เรียนดี กีฬาเด่น กิจกรรมไม่ด้อย เรียกว่าดูฮอตๆ ป็อปๆอ่า แต่เป็นกลุ่มผู้หญิงนะ รวมๆแล้วก็มีแต่คนหน้าตาดี น่ารักๆทั้งนั้น จำได้ว่ามี พี่แต๋ม พี่มิ้นท์ พี่หมูหวาน พี่คู่แฝดฝ้ายนุ่น(น่ารักทั้งสองเลย) แล้วก็ใครอีกน้อออ พี่เอ๋ยเด็กแพทย์ มั้งนะถ้าไม่ผิดกลุ่ม แล้วก็พี่พีท มั๊ยวะ เหมือนจะไม่ใช่เลย เริ่มเบลอ ลืมไปแล้วว่ามีใครอีก หรือว่ามีแค่นี้น้ออ จำไม่ได้ว่ะ   รู้แต่ว่ากลุ่มนี้ ชอบโคตรๆ ปลื้มแฮง ตอนแรกรู้จักแต่พี่แต๋ม เพราะพี่แกเต้นเบรกแดนซ์ บีบอยไรงี้ แถมยังมีวงดนตรีอีกโคตรเท่อ่า พี่แต๋มเล่นกีตาร์ พี่เอ๋ยเล่น กีตาร์เหมือนกัน พี่่หมูหวานร้องนำ พี่น้ำหอมกีตาร์ อ้าววว แล้วใครเล่นเบสวะ ใครซักคนในนี้ล่ะ แล้วก็พี่อ

วันนี้เป็นวันแรกฉันที่ย้ายออกจากหอ 99 ซอยแฟมิลี่มาร์ท หอที่เขาว่ากันว่าโหดนักโหดหนา .... ตอนแรกก็รู้สึกว่าหอนี้แอบโหดเหมือนกันนะ นานๆไป เดินเข้าเดินออกทุกวัน อาบน้ำ นอน ที่หอ 99 ทุกวันทุกคืน ก็รู้สึกเฉยๆชินๆ เหมือนอยู่บ้าน เพราะบรรยากาศเหมือนบ้านฉันมากๆ มีเจ้าหมาตัวหนึ่ง ที่คุ้นเคยกับฉันดี มันชื่อ ทองแดง แล้วยังมีเจ้าแมวอีกเยอะเลย อันนี้ชอบสุดๆ แต่เสียดายที่มันไม่กล้าเล่นกับฉันเพราะมันตื่นคนมากๆ รอบๆ ก็ร่มรื่น ต้นไม้เยอะ แบบที่ฉันชอบเลย ตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้าหอ คือวันที่ 11 พ.ค. 2552 วันก่อนเปิดเทอมวันนึง   คืนแรกจำได้ว่าร้องไห้ด้วยเพราะคิดถึงบ้าน คิดว่าเราจะอยู่คนเดียวได้ไหม แต่นั่นมันเมื่อ 3 ปีที่แล้วนี่นา ตอนนี้ต่อให้อยู่คนเดียวก็คงไม่มีปัญหา แม้จะเหงาบ้างอย่างที่เคยๆเป็น ทุกวันตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตนักเรียนม.ปลาย แรกๆก็ไปร.ร.เช้า พอเริ่มเก๋า ก็สายขึ้นเรื่อยๆ จนเดี๋ยวนี้อาบน้ำตอนแปดโมงเดินไปร.ร.ก็ยังทัน แต่คงไม่มีอีกแล้ว วันเวลาเหล่านั้น 3 ปี น้อยไปไหม มากไปไหม ฉันก็ไม่รู้จะบอกยังไงดี ดูเหมือน 3 ปีเป็นเวลาที่สั้น ใช่...มันสั้นและรวดเร็วมาก เร