3 ปี ที่เดินไปโรงเรียน...แก่นนคร ให้อะไรกับเราบ้าง [เขียนเมื่อ 1 มีนาคม 2012]
วันนี้เป็นวันแรกฉันที่ย้ายออกจากหอ 99 ซอยแฟมิลี่มาร์ท
หอที่เขาว่ากันว่าโหดนักโหดหนา ....
ตอนแรกก็รู้สึกว่าหอนี้แอบโหดเหมือนกันนะ
นานๆไป เดินเข้าเดินออกทุกวัน อาบน้ำ นอน ที่หอ 99 ทุกวันทุกคืน
ก็รู้สึกเฉยๆชินๆ เหมือนอยู่บ้าน เพราะบรรยากาศเหมือนบ้านฉันมากๆ
มีเจ้าหมาตัวหนึ่ง ที่คุ้นเคยกับฉันดี มันชื่อ ทองแดง
แล้วยังมีเจ้าแมวอีกเยอะเลย อันนี้ชอบสุดๆ
แต่เสียดายที่มันไม่กล้าเล่นกับฉันเพราะมันตื่นคนมากๆ
รอบๆ ก็ร่มรื่น ต้นไม้เยอะ แบบที่ฉันชอบเลย
ตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้าหอ คือวันที่ 11 พ.ค. 2552
วันก่อนเปิดเทอมวันนึง คืนแรกจำได้ว่าร้องไห้ด้วยเพราะคิดถึงบ้าน
คิดว่าเราจะอยู่คนเดียวได้ไหม แต่นั่นมันเมื่อ 3 ปีที่แล้วนี่นา
ตอนนี้ต่อให้อยู่คนเดียวก็คงไม่มีปัญหา แม้จะเหงาบ้างอย่างที่เคยๆเป็น
ทุกวันตั้งแต่เริ่มต้นชีวิตนักเรียนม.ปลาย
แรกๆก็ไปร.ร.เช้า พอเริ่มเก๋า ก็สายขึ้นเรื่อยๆ
จนเดี๋ยวนี้อาบน้ำตอนแปดโมงเดินไปร.ร.ก็ยังทัน
แต่คงไม่มีอีกแล้ว วันเวลาเหล่านั้น
3 ปี น้อยไปไหม มากไปไหม
ฉันก็ไม่รู้จะบอกยังไงดี
ดูเหมือน 3 ปีเป็นเวลาที่สั้น
ใช่...มันสั้นและรวดเร็วมาก เร็วกว่าที่ใครจะคิดไว้
ฉันเคยคิดว่า ไม่เป็นไร เหลือเวลาตั้งเยอะ
แต่จนถึงตอนนี้ ฉันยังไม่สามารถพูดคำนั้นได้เลย
ทุกวันมันผ่านไปเร็วเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าฉันทำตัวไร้สาระ ฆ่าเวลาอันมีค่านี้หรือเปล่า
แต่ก็ฉันพยายามกอบกุมทุกความทรงจำไว้ในอ้อมกอดของฉัน
แม้ว่ามันจะไร้สาระ แต่ฉันก็มีความสุข
ทุกวันที่เท้าของฉันก้าวเดินไปเดินมา
....ปวดขามากขึ้นทุกวัน แต่มันสนุกที่ได้พบเจอผู้คน
เดินอยู่นั่นแหละ เดินเข้าเดินออก จนรู้จักคนไปทั่ว
ระหว่างทางนั้น ฉันหยิบยื่นและได้รับมิตรภาพจากผู้คนมากมาย
อยากจะขอบคุณทุกคนมากที่เดินร่วมในเส้นทางเดียวกัน ซอยเดียวกันมา
ดีใจที่ได้รู้จักทุกคนนะ ไม่ใช่ยินดี แต่เป็น”ดีใจ”
ขอบคุณที่เป็นชิ้นส่วนของความทรงจำให้กับฉัน
วันสุดท้ายที่ฉันได้เดินในซอยแฟมิลี่มาร์ท
ฉันพยายามเดินให้ช้าลง ก้าวเท้าซ้าย – ขวา ซ้ำๆ
เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วหลับตาลง
จดจำภาพเหล่านั้นไว้ ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆของตัวเอง
ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น
ท้องฟ้านี้เป็นท้องฟ้าเดียวกับท้องฟ้าทุกๆที่ที่ฉันมอง
แต่ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างบอกไม่ถูก
อาจจะคิดว่า เก๋ เวอร์แล้ว อย่ามาเซนซิทิฟได้ป่ะ
ไม่เป็นไร ความรู้สึกทุกคนย่อมแตกต่าง
วันนี้ คืนนี้ ฉันอยู่กับพี่ในมข. เราประจำกันอยู่คนละเตียง
พี่สาวที่ฟังเพลงช้าบ้าง เร็วบ้าง จนฉันตามอารมณ์ไม่ทัน
พร้อมทั้งอ่านนิยายไปด้วย อินจัดจนร้องไห้ไปแล้ว
ได้ข่าวหลังจากสอบเสร็จมา 2-3วัน อ่าไปแล้ว 8 เล่ม
ตัวฉันเอง กำลังพิมพ์บันทึกนี้ ด้วยความรู้สึกมากมายในวันนี้
3 ปี ผ่านไปแล้วจริงๆ เหลือเวลาสอบปลายภาคอีกแค่วันเดียวก็จบ ชีวิตนักเรียนม.ปลาย
พอสอบแกทแพท เสร็จก็ต้องกลบบ้านจริงๆสินะ
กลับไปยังบ้านที่มีพ่อ แม่ หมาน้อยที่โตแล้ว แมวอีกสองสามตัว
เป็ดอีกหลายร้อยที่รออยู่
ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเหงาแค่ไหน ใช่ไหม??
วันนี้ย้ายของออกจากหอ โดยที่แทบไม่ได้บอกลาใครเลย
มันเศร้าเหมือนกันนะ ลองนึกดูสิ
มันไม่ใช่ว่าเราจะได้เจออีกกันง่ายๆ
เหลืออีกแค่วันเดียวกับการสอบ หรืออย่างมากก็แกทแพท
หลังจากนั้น ก็เป็นเรื่องของความเหงาที่เข้าครอบคลุมแล้วล่ะ
ตอนนี้พี่ฉันเริ่มหัวเราะคิกคักหลังจากร้องไห้นิดหน่อยกับนิยาย
ฉันเองฟังเพลง ยังไงก็รัก ของไก่ สมพล อยู่
คืนนี้ยังนอนไม่หลับ เพื่อนๆคงหลับหมดแล้ว แอบเหงาเบาๆนะเนี่ย 55
เอาเป็นว่า ช่วงเวลาที่เหลือในการเป็นเด็กม.หก ตัวน้อยๆของฉัน
ใกล้หมดลงเต็มทีแล้วล่ะ
เฟรนด์ชิพ....เดี๋ยวจะเอาไปให้ทุกคนเขียนนะ ถ้าทัน
***ท้ายนี้....ถึงเราจะยังไม่ได้จากกันจริงๆก็เถอะนะ (เขียนเยอะจัง)
อย่าลืมคิดถึงเค้านะ เค้าต้องคิดถึงทุกคนแน่เลย ทั้งเพื่อนๆ พี่ๆ
น้องรหัส หลานรหัส
เพื่อนร่วมห้อง เพื่อนข้างห้อง เพื่อนร่วมหอ น้องในหอ น้องรัก
ป้าขายลูกชิ้น
คิดถึงต้มยำตับอย่างเปรี้ยว+ข้างเปล่าร้านป้า
เจ้าหมาบีเกิ้ลในซอยที่ชอบลูบหัวมันบ่อยๆ
คิดถึงโต๊ะม้าหินอ่อนหอหญิงที่ทุกคนมานั่งรวมกันแบ่งปันเรื่องต่างๆ
คิดถึงตอนที่แอบปีนหอไปเอาผ้าที่ซักไว้ตอนตีหนึ่งตีสอง 555
คิดถึงตอนเช้าที่ตื่นเพราะออดโรงเรียน คิดถึงตอนโดนตีก้นเพราะมาสาย
คิดถึงตอนแถวหน้าเสาธงเวลามาทัน
ตอนที่เราปรบมือพร้อมวีดวิ้วให้เพื่อนเราที่ได้รางวัล
คิดวันที่เรานอนแผ่ ณ 124 คาบที่อ.ไม่เข้าสอน
มุมหนึ่งหรือสองมุมต้องมีคนติวแคลคูลัสเชื่อมสัมพันธ์กันอยู่
เพื่อนที่เอากีตาร์มาเล่น แล้วก็สอนเพื่อนๆ
เพื่อนที่ดีดกีตาร์หน้าห้องแลปให้อีกหลายคนร้อง เถียงกันว่า
แกเล่นเพลงนี้ได้มั๊ย
ไม่ได้เค้าก็จะร้อง มีแค่กลองก็พอ ตลกดีเหมือนกันถ้านึกย้อนกลับไป
ตอนเคลียร์ห้องแลปที่ไม่ว่าจะทำความสะอาดกี่รอบก็ต้องกลับมาเน่าเหมือนเดิม
ม.5 ม.4 เก็บบ้างนะลูก ม.6 โดนอ.ว่าตลอดเลย เหนื่อยฟังแล้ว
ตู้เย็น ล้างยังไงก็เหม็นเหมือนเดิมสินะ อย่าเปิดถ้าไม่จำเป็นนะ 555
...
...
คงคิดถึงทุกอย่างๆ
รักทุกคนมากๆนะ *แหวะ อย่ามาเลี่ยน*
พูดจริงๆนะ :D
คืนนี้คงนอนไม่หลับ รอจะได้เจอเพื่อนๆอีกครั้ง
ไม่ว่าจะเป็นวันสุดท้ายหรือไม่อย่างไร
เราจะเจอกันเสมอ ในนี้ใช่ไหม
…
…
…
…
....ในใจของเราทุกคน
สัญญานะ
ps. น้องรหัสพี่ ป๊อป งอนพี่อยู่รึเปล่า
ขอโทษที่ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยวันนั้นนะ
หลานรหัสพี่ น้ำ พี่ไม่ได้เลี้ยงซักที ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ดูแล
ขอบคุณโรงเรียนนี้ ที่กิจกรรมเยอะ ! เพื่อนๆเลยสนิทกันมากขึ้น
คนในห้อง 28 คน มันเลยต้องรักกันเพราะมันมีกันแค่นี้
คุณครูทุกท่านที่สอนและไม่สอน เอ๊ะ ! แต่หนูก็จะจบแล้วล่ะค่ะ ฮิฮิ
ขอบคุณผอ.ที่เป็นผู้นำแฟชั่น !!!!!!! หนูพูดเล่นค่ะ อะฮิ
ลาล่ะค่ะ ดึกแล้ว
ฝันดี ฝันหวาน ฝันแจ่มๆ ฝันถึงคนที่ชอบนะคะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น