ขอบคุณ 21ปีที่ผ่านมา

สวัสดี

อืมมม นี่คงเป็นการกลับมาเขียนบล็อกครั้งแรกในปี 2015 ของเรา 

ไม่รู้จะเริ่มยังไงแฮะ รู้สึกนิ้วมันจะฝืดๆ พิมพ์ไม่ค่อยลื่นไหลเหมือนเดิมเลย 

สงสัยเพราะปีที่ผ่านมาเจออะไรมาเยอะมั้ง

เหมือนว่าจะเรียนรู้การเก็บความรู้สึกมากขึ้นด้วยมั้ง 

อาจเพราะเริ่มโตขึ้นด้วยมั้ง หลายๆเหตุผลเลยแหละ

ปีที่ผ่านมาจะว่ามันยาวนานก็พอจะเรียกอย่างั้นได้อยู่นะ 

ถ้ามองว่ามันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดน่ะนะ .... 

ถ้าต้องไล่ไปทีละเรื่องนี่อาจจะยาวมาก คงยาวมากจริงๆแหละ งั้นเล่าแค่ที่อยากเล่าแล้วกัน

ลองจัดอันดับตามความมีอิทธิพลต่อจิตใจนะ

เรื่องแรก...คงไม่พ้นเรื่องเจสสิก้าออกจากวง

จะพูดยังไงดีล่ะ... 

จะบอกว่าไม่เจ็บปวดแล้วก็คงจะดูโกหกเนอะ

จะบอกว่ารับได้แล้วก็คงจะโลกสวยไป

จะบอกว่าโอเคแล้วมันก็พูดได้ไม่เต็มปากเหมือนกัน  

แต่ก็สามารถพูดได้แล้วล่ะว่าเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ

จำได้ว่าวันนั้นร้องไห้ไปเป็นสิบชั่วโมง ข้าวปลาไม่ยอมกิน นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละ

บ้าเนอะ ทำไมต้องฟูมฟายขนาดนั้น แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

บอกตรงๆว่านั่นเป็นการร้องไห้ครั้งที่หนักที่สุดตั้งแต่เกิดมา 20 ปี

ดูยิ่งใหญ่และมีความสำคัญต่อจิตใจมากเลยเนอะ พอที่จะทำให้ร้องไห้หนักขนาดนั้น

เราว่าเรามีช่วงนึงเหมือนกันนะที่รู้สึกเหมือนวิ่งหนีปัญหา 

ยังไงน่ะเหรอ ....

เราไม่เปิดดูคลิป ไม่ฟังเพลง ไม่รับข่าวสารอะไรของโซชิเลย

บวกกับช่วงนั้นเรามีสอบกลางภาค ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่มีสมาธิเลยจริงๆ

เราร้องไห้ 8 วันติดต่อกันแล้วก็ไปสอบ อืมมม ผลสอบก็แย่อ่ะ

ช่วงวันแรกๆ เราปล่อยตัวเองให้ร้องอยู่อย่างนั้น จมอยู่กับมันอย่างนั้น

แต่เราก็รู้ว่าอีกไม่กี่วันเราต้องสอบ มันจำเป็นต้องพยายามเข็มแข็ง

เราก็พยายามเต็มที่ ซึ่งมันทำให้เราพบว่าจริงๆเราอ่อนแอแค่ไหน

และเรื่องนี้มีผลต่อจิตใจเรามากจริงๆ มากแบบที่เราก็เพิ่งรู้สึกได้วันนั้น

มันยากจริงๆนะ ยากที่จะต้องยอมรับให้ได้ภายในเวลาอันสั้น 

ซึ่งเราอาจจำเป็นต้องหลอกตัวเองว่าเราไม่เป็นอะไร 

เพื่อที่เราจะเดินหน้าต่อไปได้

เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด

เพื่อที่เราจะสามารถมีความสุขกับสิ่งเดิมได้อีกครั้ง

ย้อนคิดไปถึงช่วงเวลานั้นรู้สึกอยากถอนหายใจยาวๆ มันเหนื่อยนะ

แต่ไม่เป็นไรหรอก เราผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ 

เวลาช่วยให้อะไรดีขึ้นจริงๆ รวมถึงเรื่องนี้ด้วย

มีบ้างที่เรากลับไปดูคลิป กลับไปฟังเพลงเดิมๆ เผื่อว่าตัวเองจะใจแข็งพอ

แต่มันก็ไม่ใช่เลยอ่ะ ตลกตัวเองเหมือนกันนะ 

แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เวลาจะทำให้อะไรๆดีขึ้นเอง เราเชื่ออย่างนั้น

ตอนนี้ขอมีความสุขที่พอดีก็พอ 

เรายอมรับว่าไม่ได้ตามเยอะเหมือนเมื่อก่อน อาจด้วยที่ตอนนี้เริ่มโตขึ้น

ความรับผิดชอบก็เยอะขึ้น ยิ่งอยู่ในวัยกำลังเรียนด้วย 

สิ่งที่เราต้องให้ความสำคัญก็คือการเรียนนั่นแหละ และเราก็กำลังสู้กับมันอยู่

ตอนนี้เราอยู่ปี 3 แล้ว เป็นช่วงที่สำคัยมากช่วงหนึ่ง

เรียนหนัก เรียนยาก หลายๆอย่างรุมเร้า ทำให้เรามีเวลาตามศิลปินน้อยลง

มันก็เป็นข้อจำกัดหนึ่งนะที่ทำให้เราไม่ฟุ้งว่านกับเรื่องที่ทำให้เจ็บปวด

ก็คงเป็นข้อดีของมันล่ะมั้ง 

ยังไงซะก็ยังรักเหมือนเดิม ยังสนับสนุนเหมือนเดิมเท่าที่เราทำได้ 

เพียงแต่เราเองก็มีชีวิตของเราที่ต้องดำเนินไป

เช่นเดียวกับศิลปินที่มีชีวิตของเขา และมันก็ดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่ต่างจากเรา

ความสัมพันธ์เป็นเหมือนเส้นขนานเลย แต่ก็ดีนะ มันดำเนินไปเรื่อยๆ เคียงกันไปเรื่อยๆ

อืมมม ขอบคุณที่มอบความสุขให้เรามาตลอด 4-5 ปีที่ผ่านมานะ และในอนาคตด้วย

พวกคุรคือคนสำคัญในชีวิตเรารู้เปล่า รักพวกคุณนะ

เรื่องที่สองหรอ...

ไม่รู้สิ นี่เป็นคนที่ไม่ค่อยเรื่องเจ็บปวดเท่าไหร่

สงสัยว่าเจ็บปวดแล้วจำได้คงมีเรื่องเดียวมั้ง ฮ่าๆๆ

เป็นสิ่งที่ดีเนอะ จำเรื่องแย่ๆไม่ค่อยได้เลย

ส่วนเรื่องที่ดีก็ตั้งแต่ต้นปี 2014 ที่ไปดูคอนมานั่นแหละ

ซึ่งก็เคยเขียนเกี่ยวกับการไปดูคอนเสิร์ตไปแล้วอ่ะเนอะ คงไม่มาพูดอีก ขี้เกียจ ฮ่าๆๆ

แต่ก็ยังประทับใจและตราตรึงใจอยุ่ในทุกขณะจิต เวอร์วังได้อีกกกกกก

งืมมม ทำไมเหมือนเรื่องที่จำได้มันน้อยจังเนอะ 

แต่มันอาจจะดีกว่ารึเปล่านะถ้าเราจะจดจำแต่เรื่องดีๆ ลืมมันไปซะเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่

สำหรับเรา มันก็ดีกว่าแหละ งั้นก็ไม่ต้องไปพูดถึงมันหรอกเนอะ

ปีที่ผ่านมาเราได้เรียนรู้อะไรเยอะมาก 

หลายๆเหตุการณ์ทำให้มองตัวเองชัดเจนขึ้น ได้รู้จักตัวเองมากขึ้น

เหมือนเรียนรู้ตัวเองไปพร้อมกับการเรียนรู้ชีวิต

ขอบคุณทุกประสบการณ์ทั้งดีและร้ายที่ผ่านเข้ามาในปีที่แล้ว

ขอโทษทุกอย่างที่ทำไม่ดีกับตัวเราเองและคนอื่นๆ 

ปีนี้เราจะพยายามให้มากขึ้น จะพยายามเป็นตัวของตัวเองที่มีความสุขในแบบของตัวเอง

จะไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อน จะพยายามเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นต่อส่วนรวมต่อสังคมต่อโลกใบนี้

แม้ว่าในปีที่ผ่านมาเราจะเก็บความรู้สึกมากขึ้นแต่เวลาที่เราอยู่กับตัวเองคนเดียว เราก็คือเราคนเดิม

เราก็คือตัวเราคนเดียวกับที่หลายๆคนเห็น และที่หลายๆคนไม่เคยเห็น

เราก็คือเรา...คนนี้

ปีนี้...

หวังว่าจะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆบนโลกใบนี้ไปอีกนานๆ

ขอเป็นตัวเองในแบบที่มีความสุขบ้างเถอะนะ

แม้ว่าจะไม่มีใครเข้าใจหรือใครเข้าใจอะไรผิดหรือใครจะมองว่าเปลี่ยนแปลงไปไปหรืออะไรก็ตาม

เราตัดสินใจแล้วแหละ ชีวิตเป็นของเรา เราอยากเลือกสิ่งที่เราต้องการ

แม้ตอนแรกมันจะรู้สึกฝืนตัวเองในความรู้สึกบ้าง แต่เราอยากมีความสุขแบบเรื่อยๆอ่ะ

อยากมีความสุขแบบที่ไม่ต้องดิ้นรนมาก ไม่ต้องขึ้นอยู่กับใครทั้งนั้น

แล้วก็อยากให้ความสำคัญกับครอบครัวและคนที่เรารักมากกว่าที่เคยทำ

อืมมมม แค่นั้นแหละมั้งที่ต้องการในปีนี้แหละปีต่อๆไป

ขอบคุณพ่อกับแม่ที่ทำให้หนูเกิดมาและเลี้ยงดูหนูมาอย่างดี สอนหนูให้รู้ถูกผิด อะไรควรไม่ควร

ขอบคุณที่ไม่ทำให้หนูลำบาก ขอบคุณที่สู้ทำทุกอย่างเพื่อตัวหนู ขอบคุณมากนะคะ

ถึงหนูไม่ค่อยได้แสดงออกว่ารักพ่อกับแม่มากแค่ไหน ไม่ค่อยได้กอดพ่อกับแม่ แต่หนูรักพ่อกับแม่มากนะคะ

จริงๆบ้านเราก้ไม่ค่อยจะแสดงความรักกันเท่าไหร่เนอะ หนูถึงไม่ค่อยแสดงออก ฮ่าๆๆ

แต่ต่อไปหนูจะพยายามให้มากขึ้นนะคะ ขอบคุณที่เลี้ยงหนูส่งเงินมาให้ใช้ตลอด 21 ปีนี้

หนูจะตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ จะทำให้พ่อกับปม่ภูมิใจมากกกว่าการที่หนึูเป็นคนดีของสังคมนะคะ

ถึงหนูจะไม่ใช่ลูกที่ดีมาก แต่หนูเป็นคนดีนะคะ เชื่อในตัวหนูได้นะ

อ่อออ อีกเรื่องนึงที่เพิ่งนึกออก

เป็นครั้งแรกที่เราติด F และเราหวังใหมันเป็นครั้งเดียวในชีวิต

มันก็ไม่ได้เจ็บปวดมากมายนะ เวลาช่วยให้เรายอมรับและอยู่กับมันได้ดีขึ้น

เราร้องไห้วันเดียว แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำด้วย อืมมม ดราม่ามากเลยแหละตอนนั้น

แต่ก็เห็นอ.คนนึงขึ้นสถานะในเฟซบุ๊กว่ามันไม่ได้แย่ขนาดนั้น 

ตกก็แค่แก้ ไม่ใช่เราไม่อ่านหนังสือไปสอบซะหน่อย

เราก็แค่พลาด .... ตอนนั้นเรายิ้มเลย เหมือนเจอทางออกอ่ะ

และเราก็ร้องไห้เพราะ F ตัวนั้นแค่ครั้งเดียวโดยหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกอ่ะนะ

มันก้ไม่ได้แย่หรอก ตอนแรกก็หวังเกียรตินิยมอันดับสอง 

แต่พอเป็นงี้มันก็ลอยไปกับสายลมและแสงแดดเลยไง 

ก็ไม่เป็นไร มันเกิดขึ้นแล้ว ก็ช่างมัน ก็แค่แก้ เอาใหม่ แค่นั้น ชีวิตมันก็แค่นั้น

ตอนนี้เราได้เกรดครบทุกตัวแล้วตั้งแต่ A-F สุดยอดไปเลย เป็นประสบการณ์ที่ดีนะ ฮ่าๆๆ

เกรดเฉลี่ยรวมตอนนี้ใกล้จะหลุดจาก 3.00 แล้วแหละ เหลือ 3.08 ฮ่าๆๆ

กำลังพยายามประคองไม่ให้หลุดจาก 3.00 อยู่นะ เอาใจช่วยด้วยล่ะ

สำหรับปี 2015 นี้....

เหมือนเช่นทุกปี เราก็ไม่มีแฟนแหละแต่ก็เฉยๆนะ งืมๆ 

ขี้เกียจต้องแคร์ใครมากกว่าตัวเอง อยู่คนเดียวไปแบบนี้ก่อนแล้วกันเนอะ

ความรักถ้าจะมามันก็คงมาเองแหละ ช่างมัน ปล่อยให้มันเป็นเรื่องธรรมชาติไปเถอะ

ตอนนี้ต้องโฟกัสเรื่องเรียน สอบ และเริ่มมองหาอนาคตการงานที่จะทำ 

จริงๆในใจก็มีบ้างแล้ว เหลือแต่ศักยภาพของตัวเราเองนี่แหละที่ต้องพัฒนาให้สูงพอ

สู้ๆกับปีนี้แหละปีต่อๆไปน ใกล้จบแล้ว ตั้งใจเรียนซะถ้าไม่อยากกาก 

โอเค วันนี้ถ้าเกิดใครบังเอิญผ่านมาและอ่านสิ่งที่เราเขียน

อยากจะบอกว่า เรามีเรื่องเครียดเยอะเลย แต่เรากำลังจะค่อยๆแก้มันไปทีละเรื่อง ช่วยเอาใจช่วยเราด้วยนะ แล้วก็ขอบคุณมากที่อ่านความคิดของเรา

นี่เป็นเพียงเสี้ยวเล็กๆของความคิดเราเท่านั้นแหละ

แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดล่วงหน้าปีที่ 21 ของเรา

มีความสุขกับทุกเรื่องที่ทำอยู่ พบเจอสิ่งที่ดีๆ อย่ามีเรื่องร้ายๆ และปลอดภัยจากสิ่งเลวร้ายรอบตัวทั้งหมด ขอให้มีกำลังใจและแรงบันดาลใจในการทำเพื่อคนอื่นมากกว่าที่เป็นอยู่ และสุดท้ายขอให้โลกสงบสุขเสียที แค่นั้นแหละเนอะ

รักแกนะเว่ยเก๋ ดูแลตัวเองอย่าให้เจ็บป่วย เรียนรู้กันไปเรื่อยๆจนวันสุดท้ายเลยนะ รัก