Kkero

ตื่นเช้ามาด้วยเหงื่อ เหงื่อ และเหงื่อ เพราะร้อนมาก ๆ ร้อนแบบไม่ไหวแล้ว เลยลุกไปดื่มน้ำเย็นครึ่งขวดรวดเดียว แล้วไปนอนต่อ ตื่นมาอีกรอบ ว่าจะอาบน้ำไปเรียนละเมิด .....รู้สึกอึดอัด หายใจไม่ทัน หน้ามืดด้วย มึนหัวแปลก ๆ เหมือนจะเป็นลมนี่แหละ เราก็เริ่มรู้ตัวละ เข้าไปอาบน้ำอย่างไวกลัวไปเรียนไม่ทัน พอเข้าไป แทบทรุดนะ พูดจริง พิงตัวเองกับผนังห้องน้ำ แล้วค่อย ๆ อาบไป มีนั่งลงบ้าง เพราะรู้สึกยืนไม่ไหว แต่ต้องอาบให้เสร็จ จะได้ไม่ขาดเรียน ออกมาจากห้องน้ำเราพุ่งหาเตียงก่อนเลย เพราะกลัวล้มอยู่ตรงนั้น ทั้ง ๆ ที่ผมเปียกนั่นแหละ ตอนนั้นมันร้อนมาก ๆ หายใจไม่ทันเลย เริ่มรู้ตัวแล้วว่าไม่ไหว เลยบอกพี่เมท พี่เมทก็ไม่รู้จะทำอะไรยังไง (ตอนนั้นตลกมาก) แต่เมื่อก่อนเราเป็นลมบ่อยเพราะร่างกายไม่แข็งแรง เลยรู้ว่าต้องทำยังไง คือมันก็ดีอย่างนึงที่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร แล้วจะช่วยเหลือตัวเองด้วยวิธีไหนนะ เราไปเปิดตูเย็นอย่างไว หาของที่หวาน ๆ กิน เปิดไปปเจอน้ำองุ่นแดง โอเคล่ะ น่าจะมีน้ำตาลเยอะอยู่ เลยกระเดือกเข้าไป แต่ยังไม่ค่อยดีขึ้นเลยซัดสปอนเซอร์เข้าไปอีก แล้วก็มานอนหงาย เพราะเราเป็นค

จากชื่อเรื่องที่จะเล่าในวันนี้ก็พอจะเดาได้ว่าเกี่ยวกับอะไรน่ะนะ เรื่องของเรื่องคือ มีเพื่อนผู้ชายชุมนุมหมากกระดานคนนึง มันบอกเราว่า เคยคิดว่าเราเป็นทอมด้วย ตอนแรกที่ได้ยินก็ตกใจนิดนึง เฮ้ย จริงป่ะ (อารมณ์แบบเงิบเล็กน้อย) แต่เราก็บอกว่า เรายังเป็นผู้หญิงนะ ชอบผู้ชายอยู่ อกหักด้วย (อันนี้บอกทำไม ฮ่า ๆ ) คือตอนแรกคุยกันเรื่องอะไรไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว  จู่ ๆ เพื่อนคนนั้นก็พูดขึ้นมา แหม่ เปิดประเด็นเชียวนะ เงิบจ้า แล้วเราก็พูดต่อนะว่า ทอมคือผู้หญิงที่อยากเป็นผู้ชาย ชอบทำอะไรเหมือนตัวเองเป็นผู้ชาย แต่เราบอกว่า เราไม่ได้อยากเป็นผู้ชายนะ จริง ๆ แค่นั้นก็เป็นเหตุผลพอแล้วนะ  อีกอย่างคือ ช่วงก่อนหน้านี้ก็ยังอกหักเลย คนที่(เคย)ชอบ อยู่ ๆ ก็มีแฟน  ทั้งที่ไม่ได้ยินข่าวคราวอะไรเลย ปุ๊บปั๊บมีแฟน เงิบอีกจ้า แต่ไม่ได้เสียใจเท่าไหร่นะตอนนั้น เพราะไม่ได้เจอกันนานแล้ว ความรู้สึกเลยไม่ค่อยมาก อารมณ์แบบ พอไม่ได้เจอเราก็ลืม (นิสัยไม่ดี) แต่เอาจริง ๆ ก็ลืมไม่ได้ทั้งหมดหรอก กว่าจะชอบได้นะ เราเนี่ยชอบคนยากนะ แต่ปลื้มคนไปทั่วแหละ  แต่ส่วนใหญ่ที่ปลื้มน่ะ ผู้หญิงนะ คนเราเข้าใจผิดมั้งว่าเราชอบผู้หญิงรึเ

ตอนแรกว่าจะเขียนพรุ่งนี้ เพราะวันนี้เหนื่อยมาก แต่เปลี่ยนใจ เพราะรพุ่งนี้คงขี้เกียจเขียนเป็นแน่แท้ ฮ่า ๆ วันนี้ก็มีอะไรเยอะแยะเลยที่อยากเล่า เรื่องแรกเลย สืบเนื่องจากคืนก่อน นอนน้อย (เพราะนั่งเขียนบล็อก) ตื่นเช้ามาก็เลยต้องรีบไปเรียน ทั้งที่เป็นวันอาทิตย์แหละ ทำไงได้ล่ะ แหม่ ก็อาจารย์พิเศษมาสอนวันหยุดนี่นา  ตามสไตล์เด็กนิติศาสตร์ วันธรรมดาเราว่าง เสาร์อาทิตย์ตารางเต็ม แต่จะว่าวันจันทร์ - ศุกร์ว่างก็ไม่ถูกหรอก เพราะมีเรียนเกือบทุกวัน แล้วช่วงนี้ยังต้องซ้อมกีฬาให้น้องเฟรชชี่ด้วย เหนื่อยคูณสองเลย เรียกว่า ตารางชีวิตเปลี่ยนเลย จากปีหนึ่งน่ะนะ ทำไมรู้สึกว่าตัวเองยังปรับตัวกับการเป็นเด็กปี 2 ไม่ได้ดีเท่าไหร่เลยแฮะ นี่ก็เปิดเทอมมา 2 อาทิตย์แล้ว แหม ปรับตัวช้าชะมัดเลยเราเนี่ย เฮ้อ พูดแล้วเพลียเลย ว่าแล้วก็เกือบไปเรียนสายนะ เพราะกว่าจะตื่นได้ แล้วก็อาบน้ำ....แต่งตัว ข้าวเช้าก็เป็นขนม(อะไรสักอย่าง)กับนมถั่วเหลือง แต่คือมันก็อิ่มถึงเที่ยงอยู่นะ เรียนไป หลับบ้าง ช่วงอาจารย์เล่นมุข ฮ่า ๆ หนูขอโทษค่ะ อาจารย์ที่สอนวันนี้เป็นอาจารย์พิเศษ สอนวิชากฎหมายลักษณะทรัพย์ ตอนแรกก็แอบกลัวนะ

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่วุ่นวายมาก ๆ ของเราเลยล่ะ คือเรื่องมันเยอะมาก ๆ นี่ก็เหนื่อยจะเล่านะ แต่ก็อยากเล่าไง เรื่องแรก ตื่นเช้าไปเรียนวิชา ละเมิด  เราก็ซื้อไก่ทอดกับข้าวเหนียวไปกินก่อนเรียน หมาที่คณะหลายตัวมาก ห้อมล้อมเราเลย (สงสาร) มันหิวไง สุดท้ายเราก็กินประมาณครึ่งนึง ทีเหลือก็แบ่งให้มันหมดเลย พอตอนเรียน ง่วงมาก อาจารย์เข้าช้าเพราะเดินทางกลับจากไปธุระดึกมาก อันนี้เราเข้าใจ ก็ไม่มีอะไร อาจารย์ปล่อยเร็วด้วย แต่สารภาพว่าแอบหลับ เพราะแอร์เย็นมาก ตำแหน่งแอร์ตก จะเหลือไหมล่ะ อาจารย์รีบปล่อยเพราะวันนี้มีกิจกรรมรายงานสายรหัส ของน้อง ๆ ปี1 เรียนเสร็จเราก็บึ่งมอเตอร์ไซค์ไปเลย ต่อมา เรื่องวันรายงานสายรหัส นั่นเอง จริง ๆ อยากเวิ่นเว้อเรื่องนี้มาก เพราะน้องรหัสตัวเองไม่มารายงานสายรหัสวันนี้ จะว่ายังไงล่ะ น้องบอกว่าติดธุระ พอถามว่า " ธุระอะไร บอกพี่ได้ไหม "  น้องก็ตอบว่า " ธุระส่วนตัวครับ " คือแบบ...จบอ่ะ (แลดูละลาบละล้วงมากไปแล้ว) งั้นก็โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป ซื้อของเทคมาแล้วก็เทคน้องคนอื่นก็ได้ หาน้องหล่อ ๆ สักคนเป็นน้องสวาท อิอิ  (กินเด็กซะแล้ว) ฮ่าๆ พูดเ

อันนี้ไม่ใช่อะไรหรอก บังเอิญได้ยินเพลง ยิ่งมืดยิ่งเห็นดาว ของ ดิว The Star คือแบบ เราอยู่รอดมาๆด้ยังไงโดยที่ไม่เคยได้ยินเพลงนี้ พอดีวันนี้ดูละคร เซน สื่อรักสื่อวิญญาณ แล้วเพลงประกอบละครตอนจบมันก็ดังขึ้น เราก็แบบ " เฮ้ย ! เพลงอะไรวะ เพราะว่ะ " พี่เราเลยบอกว่า เพลง ยิ่งมืดยิ่งเห็นดาว เราก็พิมพ์หาในยูทูปทันที จริง ๆ เรื่องที่อยากบ่นวันนี้มีเยอะมากเลยล่ะ เรื่องแรกเลย เกรดวิชา นิติกรรมสัญญา 1 ออกแล้ว ที่ได้คือ B นะครับนะ ตอนแรกร้อนรนใจมาก ไม่กล้าเปิดดูเลย แต่อีกใจคืออยากรู้มาก สุดท้ายก้เปิดดู ความรู้สึกก็....อ่า โล่งแล้ว (จริง ๆ นะ) ตอนแรกคิดว่าจะแย่กว่านี้ แต่ที่แย่คือ เกรดลดจาก 3.50 เหลือ 3.46 น่ะสิ แต่มันก็ไม่ได้แย่ใช่ไหมล่ะ เราก็คิดว่าก็ดีกว่าติด F แหละ เรื่องของเรื่องคือ มีเพื่อนที่ไม่พอใจกับเกรดของตัวเองอยู่คนหนึ่ง คือ มันเป็นธรรมดานะที่เกรดอาจจะไม่เป็นไปตามที่เราคาดไว้ หรือมั่นใจว่าจะเป็นเช่นนั้น เพื่อนคนนั้นได้ B+ สำหรับเรานะ ย้ำว่าเป็นความคิดของเราคนเดียว B+ คือมันเยอะแล้ว สำหรับคนอย่างเรา แต่อาจไม่ใช่สำหรับคนอย่างเขา จริง ๆ คือ ใครจะได้อะไร เราไม่เห

วันนี้เป็นวันไหว้ครูของมหาวิทยาลัยและคณะเรา ตอนแรกกะว่าจะไม่ไป (เด็กไม่ดี) แต่คิดไปคิดมา ไปดีกว่า  ตลอดมาก็ไหว้ครูทุกปีนะ ปีนี้สงสัยขี้เกียจ T__T แต่คิดไปคิดมา ไปไหว้เอาศิริมงคลกับชัวิตการเรียนก็จะดีนะ ที่เรารอดพ้นมาได้จนเดี๋ยวนี้ คงเป็นเพราะมีครูแหละ เราก็เคารพนับถือ บูชาครูบาอาจารย์ตลอด แต่ปีนี้บอกตรง ๆ ว่าไม่ได้ช่วยเพื่อนทำพานไหว้ครูเลย แอบรู้สึกผิดอยู่หน่อยนึงนะเนี่ย คือจริง ๆ เราเป็นคนไม่มีฝีมือ ไม่มีทักษะด้านงานละเอียดไง ไปช่วยก็คงช่วยได้แค่ให้กำลังใจ แต่ก็ไม่ไปอีก (แอบชั่ว) หนูขอโทษ T______________T หนูเป็นบ้าอ่ะเมื่อวาน ให้อภัยหนูด้วยค่ะ ตอนนี้ก็กำลังจะอาบน้ำ แต่งตัวไปคณะ ไม่มีอะไรไปไหว้นะคะ เอาแต่ใจไป (คงไม่ว่ากัน) รักและเคารพด้วยใจ  ขอบพระคุณครูบาอาจารย์ทุกท่านที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้กับหนู ถึงหนูจะตั้งใจบ้าง เล่นบ้าง หลับบ้าง แต่หนูก็พยายามตั้งใจแล้วค่ะ ต่อไปจะตั้งใจและขยันให้มากกว่านี้นะคะ ขอให้พระคุณครูคุ้มครองให้หนูอยู่รอดต่อไปในมหาวิทยาลัยนี้จนจบปี 4 ด้วยดีด้วยนะคะ สาธุ -/\-

สงสัยว่าจะได้มาสิงอยู่ในนี้ถาวรเลยมั้งเนี่ย เริ่มเซ็งกับการอัพบล็อกใน My Space ไม่ได้ งั้นเขียนลงในนี้แล้วกันเนอะ วันนี้ เรื่องที่จะเล่า มาจากการที่เราโทรไปหาเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อนคนนี้ ตอนนี้ซิ่วไปเรียนนิติ ธรรมศาสตร์แล้วล่ะ ตอนแรก เห็นเพื่อนคนนี้เวิ่นเว้อเล็กน้อยในทวิตเตอร์  อารมณ์ประมาณว่า เหงาๆ อะไรแบบนั้น เราเลยบอก สู้ๆนะ เหมือนที่ทำเสมอ ๆ แต่พอดีต้องไปซ้อมกีฬาให้น้องใหม่ ชุมนุมหมากกระดาน ของคณะเรา ก็เลยไม่ได้คุยต่อ แต่เราก็กะว่าไปถึงที่ซ้อมน้องจะโทรไปหาเพื่อนเสียหน่อย พอไปถึง ดันลืมซะได้นี่ ไม่ได้ตั้งใจลืมนะ แต่ต้องสอนน้อง (?) ก็ลองฝีมือกับน้องนั่นแหละ ส่วนตัวเราเล่นหมากฮอส เป็นนักกีฬาหมากฮอส (จริง ๆ ไม่มีใครลง เราเลยได้ลงแข่ง) หมากฮอสกระดานแรก แพ้น้องซะงั้นเลยนะ (เสียชื่อจริง) กระดานต่อไปเลยเอาคืน แก้มือเสียหน่อย ก็ชนะมาได้ พอมาเล่นหมากข้ามกับน้อง กระดานแรกก็แพ้อีก (วันนี้วันอะไรกันเนี่ย แพ้กระดานแรกตลอด) แต่ในที่สุดเราก็แก้มือ เอาคืนน้องอีกเหมือนหมากฮอสแหละ อิอิ  แลดูแกล้งน้องอ่ะ (แอบเป็นพี่ที่แย่นิดนึงนะ) พอผ่านไปสักพัก ก็เล

อยู่ดีๆก็นึกอะไรขึ้นมาไม่รู้ ตอนแรกว่าจะเวิ่นเว้ออยู่ในทวิตเตอร์ แต่ไม่เอาดีกว่า   เปลี่ยนใจ ในทวิตเตอร์คงไม่พอ เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากใครคนหนึ่ง ที่เรารักมาก แม้ว่า วันพรุ่งนี้อาจมีอะไรไม่เหมือนเดิม อาจมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ไม่มีใครรู้วันพรุ่งนี้หรอก จริงไหม ไม่มีใครรู้ว่าเราจะรักเธอไปอีกนานแค่ไหน และรักไปถึงเมื่อไหร่ วันหนึ่งวันใด สักวันเราอาจจะเบื่อเธอก็ได้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น จริงไหม เธอคิดว่า เราจะหยุดรักเธอได้ไหม   จริง ๆ เราก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน เพราะงั้นเราถึงบอกได้เพียงแค่ เรารักเธอนะ แต่สำหรับเรา มันคือ ความรู้สึกแท้จริงนะ ไม่รู้เหมือนกันว่า รักเธอเพราะอะไร รักเธอที่ตรงไหน   จะถามหาเหตุผลอะไรกับความรักล่ะ บางทีแค่หัวใจเธอก็พอแล้ว เรารักหัวใจของเธอ เพียงเท่านั้นก็พอแล้ว   เราไม่รู้ว่าเราจะรักเธอไปอีกนานแค่ไหนแต่จริงแล้ว   เราไม่เคยคิดหรือจินตนาการถึงวันสุดท้ายที่เรารักเธอ เรามีความสุขกับการที่ ค่อย ๆ ได้รักเธอไปทีละวัน ทีละวันแบบนี้ และถ้าถามว่า เรารักเธอมากแค่ไหนรักมากแค่ไหน เราไม่รู้   แต่เราไม่

อันเนื่องมาจากการเขียนเสร็จแล้วแต่อัพลง My Space ไม่ได้ งั้นก็ของลงในนี้ละกันค่ะ วันนี้เหมือนจะเป็นวันดีรึเปล่านะ ไม่มีเรียน ไม่ต้องซ้อมกีฬา ฝนตก อากาศน่านอนเป็นที่สุด แต่การบ้านยังไม่ทำเลย รู้สึกค้างคามากๆ ทำไมไม่รีบทำให้เสร็จเนี่ยเรา ชอบผัดวันไปเรื่อย แล้วเมื่อไหร่จะได้ลงมือทำล่ะเนี่ย ตื่นเช้ามาก็เอาแล้ว เปิดคอมอย่างไว เสียบปลั๊กคีย์บอร์ด ทั้งที่ก็เล่นไม่เป็นหรอก แต่ว่าจะแต่งเมโลดี้เศร้า ๆ หน่อย อย่างที่พี่อาร์ต ให้การบ้านมาแต่งเพลง * พี่อาร์ตคือเทพที่แต่งเพลงเก่งมากคนหนึ่ง ที่เรานับถือมาก ๆ แต่พอเปิดคอมกับคีย์บอร์ดพร้อมกัน แน่นอนว่า อะไรจะชนะ คอมอยู่แล้ว ก็เลยเดินไปถอดปลั๊กคีย์บอร์ดแล้วมาเล่นคอมเต็มตัว ตอนนี้ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงกระเพาะอาหารและลำไส้เล็กเลยนะ จริง ๆ คือ ขี้เกียจลงไปซื้อกิน ใครจะอยากลงล่ะ อยู่ตั้งชั้น 4 เลยนะ ลืมของทีนี่ เพลียเลย ขึ้น ๆ ลง ๆ 4 ชั้นไม่ตลกนะ ว่าแล้วก็ ได้ฤกษ์เปิดบล็อกใหม่ กับ My Space หลังจากที่คิด ๆ ไว้อยู่นานแล้วว่าสักวันจะมาเล่น วันนี้ฤกษ์ดี (ตรงไหน) ก็เลยประเดิมสักหน่อย เรียกว่าเป็นการ ”หาพื้นที่ใหม่ให