Kkero

สวัสดี อืมมม นี่คงเป็นการกลับมาเขียนบล็อกครั้งแรกในปี 2015 ของเรา  ไม่รู้จะเริ่มยังไงแฮะ รู้สึกนิ้วมันจะฝืดๆ พิมพ์ไม่ค่อยลื่นไหลเหมือนเดิมเลย  สงสัยเพราะปีที่ผ่านมาเจออะไรมาเยอะมั้ง เหมือนว่าจะเรียนรู้การเก็บความรู้สึกมากขึ้นด้วยมั้ง  อาจเพราะเริ่มโตขึ้นด้วยมั้ง หลายๆเหตุผลเลยแหละ ปีที่ผ่านมาจะว่ามันยาวนานก็พอจะเรียกอย่างั้นได้อยู่นะ  ถ้ามองว่ามันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดน่ะนะ ....  ถ้าต้องไล่ไปทีละเรื่องนี่อาจจะยาวมาก คงยาวมากจริงๆแหละ งั้นเล่าแค่ที่อยากเล่าแล้วกัน ลองจัดอันดับตามความมีอิทธิพลต่อจิตใจนะ เรื่องแรก...คงไม่พ้นเรื่องเจสสิก้าออกจากวง จะพูดยังไงดีล่ะ...  จะบอกว่าไม่เจ็บปวดแล้วก็คงจะดูโกหกเนอะ จะบอกว่ารับได้แล้วก็คงจะโลกสวยไป จะบอกว่าโอเคแล้วมันก็พูดได้ไม่เต็มปากเหมือนกัน   แต่ก็สามารถพูดได้แล้วล่ะว่าเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จำได้ว่าวันนั้นร้องไห้ไปเป็นสิบชั่วโมง ข้าวปลาไม่ยอมกิน นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละ บ้าเนอะ ทำไมต้องฟูมฟายขนาดนั้น แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ บอกตรงๆว่านั่นเป็นการร้องไห้ครั้งที่หนักที่สุดตั้งแต่เกิดมา 20 ปี ดูยิ่งใหญ่และมี