สิ่งที่ควรทำมาตลอดเวลา 20 ปี . . .
วันนี้เป็นวันที่ 11 สิงหาคม ก่อนวันแม่แห่งชาติหนึ่งวัน
จริงๆ ก็เป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่งเหมือนทุกๆ วัน แต่ทำไมรู้สึกว้าเหว่อย่างนี้นะ
หลังจากปิดเทอมนาน 5 เดือนกว่า นานมากๆ และเป็นช่วงเวลาที่ได้กลับบ้านนานที่สุดในรอบ 5 ปี วันนี้ได้กลับมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้ว รู้สึกปรับตัวไม่ทันแฮะ อ่อนหัดจริงๆ เมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย สงสัยยังไม่ชินมั้ง อยู่บ้านนานก็คิดถึงมอ พอกลับมาอยู่มอก็คิดถึงบ้าน อะไรของเรา . . .
เมื่อวาน น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราได้กราบและกอดแม่ ตั้งแต่เราเกิดมา 20 ปีเศษๆ เขินสุดชีวิต แต่ก็รู้สึกดีมากๆ ก็มันเขินนี่นา ตั้งแต่เล็กจนโตเพิ่งจะมากอดแม่ เพิ่งจะมากราบ ทั้งที่มันไม่ได้ยากอะไรตรงไหน ฮอลลลล แต่ก็เชื่อว่าลูกๆหลายคนก็คงเคยเป็นเหมือนกัน
เมื่อวานเรากับพี่ก็กราบแม่ แม่ให้พร แล้วก็กอด น้ำตาร่วงตั้งแต่แม่เริ่มพูดคำแรก นี่อย่าว่าดราม่านะ เราอ่อนไหวกับเรื่องพ่อแม่จริงๆ ถึงไม่ชอบแสดงออก เพราะกัลวว่าแสดงออกไป ร้องไห้ออกไปมันดูอ่อนแอ ฮ่าๆๆ ตลกเนอะ แต่ตอนนี้ก้ดีขึ้นแล้วอ่ะ คือไม่ได้อายนะที่จะกอดหรือกราบ แต่แค่ไม่อยากร้องไห้ให้พ่อแม่เห็น แค่นั้นเองแหละ พอตอนกอด ยิ่งกว่าเขื่อนแตก ร้องไห้หนักซะ ฮ่าๆๆ ตลกตัวเอง แม่เราก็น้ำตาคลอเหมือนกัน นี่พิมพ์ไปเราก็น้ำตาคลอนะ ฮอลลลล แต่ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีมากๆ ถึงเราจะไม่ได้บอกว่ารักแม่ แต่แม่คงรู้ใช่ไหมคะ หนูบอกรักแม่ผ่านอ้อมกอดที่แม่ให้หนู รักแม่นะคะ พ่อด้วย ^^
และในคืนนั้นก็นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ คงเพราะวันนี้ต้องกลับมอ เศร้าเหมือนกันนะ อยู่บ้านมีพ่อ แม่ หมา แมว มีทุกๆ อย่างที่เราคุ้นเคยก่อนจะย้ายไปเรียนที่ต่างจังหวัดคนเดียวเมื่อ 5 ปีก่อน หลายๆ อย่างยังคงเหมือนเดิม แต่พ่อแม่เราแก่ขึ้น ผิวหนังก็เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา เรี่ยวแรงก็ไม่เหมือนตอนเป็นหนุ่มเป็นสาวแบบเราๆ นับวันท่านก็ยิ่งโรยรา เศร้าว่ะ ไม่รู้ว่าพ่อแม่จะอยู่กับเราไปได้นานแค่ไหน จะอยู่จนได้เห็นความสำเร็จของเรารึเปล่า แต่ก็ขอให้อยู่ไปนานๆ จนหนูสามารถดูแลพ่อกับแม่ได้อย่างเต็มที่นะคะ ตอนนี้หนูยังขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่เลย หนูคงดูแลพ่อแม่ได้เท่าที่หนูทำและเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนให้จบไวๆ มีงานดีๆ เป็นคนที่มีความสุขและทำให้พ่อกับแม่มีความสุขได้ จนถึงวันที่พ่อกับแม่ไม่ได้รู้สึกผิดหวังในตัวหนูอีก ถึงหนูจะลุ่มๆดอนๆ เก่งไม่เก่งก็เอาแน่เอานอนไม่ได้เพราะหนูเองก็ขี้เกียจ แต่ต่อไปหนูจะตั้งใจให้มากขึ้นนะคะ จะไม่มีถอยหลังเด็ดขาด เชื่อมั่นในตัวหนูนะ
ขึ้นได้แต่จบไม่เป็นแฮะ อ่อนหัดอีกเรื่องแล้ว .... งั้นจบตรงนี้เลยแล้วกัน อย่าลืมกอดแม่ กราบแม่ ในทุกเวลาที่มีโอกาส วันแม่ไม่ได้มีแค่ปีละครั้ง แม่เป็นแม่ของเราทุกวัน เราเองก็เป็นลูกของแม่ทุกวัน เพราะงั้น วันไหนก็ไม่สำคัญหรอก มันอาจจะเขินอายนิดๆ แต่ก็ลองหน่อยนะ ไม่ต้องบอกรักก็ได้ แค่กอด แม่ก็รู้สึกได้แล้วล่ะ เพราะแม่เป็นแม่ของเราไงล่ะ
จริงๆ ก็เป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่งเหมือนทุกๆ วัน แต่ทำไมรู้สึกว้าเหว่อย่างนี้นะ
หลังจากปิดเทอมนาน 5 เดือนกว่า นานมากๆ และเป็นช่วงเวลาที่ได้กลับบ้านนานที่สุดในรอบ 5 ปี วันนี้ได้กลับมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้ว รู้สึกปรับตัวไม่ทันแฮะ อ่อนหัดจริงๆ เมื่อก่อนไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย สงสัยยังไม่ชินมั้ง อยู่บ้านนานก็คิดถึงมอ พอกลับมาอยู่มอก็คิดถึงบ้าน อะไรของเรา . . .
เมื่อวาน น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราได้กราบและกอดแม่ ตั้งแต่เราเกิดมา 20 ปีเศษๆ เขินสุดชีวิต แต่ก็รู้สึกดีมากๆ ก็มันเขินนี่นา ตั้งแต่เล็กจนโตเพิ่งจะมากอดแม่ เพิ่งจะมากราบ ทั้งที่มันไม่ได้ยากอะไรตรงไหน ฮอลลลล แต่ก็เชื่อว่าลูกๆหลายคนก็คงเคยเป็นเหมือนกัน
เมื่อวานเรากับพี่ก็กราบแม่ แม่ให้พร แล้วก็กอด น้ำตาร่วงตั้งแต่แม่เริ่มพูดคำแรก นี่อย่าว่าดราม่านะ เราอ่อนไหวกับเรื่องพ่อแม่จริงๆ ถึงไม่ชอบแสดงออก เพราะกัลวว่าแสดงออกไป ร้องไห้ออกไปมันดูอ่อนแอ ฮ่าๆๆ ตลกเนอะ แต่ตอนนี้ก้ดีขึ้นแล้วอ่ะ คือไม่ได้อายนะที่จะกอดหรือกราบ แต่แค่ไม่อยากร้องไห้ให้พ่อแม่เห็น แค่นั้นเองแหละ พอตอนกอด ยิ่งกว่าเขื่อนแตก ร้องไห้หนักซะ ฮ่าๆๆ ตลกตัวเอง แม่เราก็น้ำตาคลอเหมือนกัน นี่พิมพ์ไปเราก็น้ำตาคลอนะ ฮอลลลล แต่ก็ถือเป็นความทรงจำที่ดีมากๆ ถึงเราจะไม่ได้บอกว่ารักแม่ แต่แม่คงรู้ใช่ไหมคะ หนูบอกรักแม่ผ่านอ้อมกอดที่แม่ให้หนู รักแม่นะคะ พ่อด้วย ^^
และในคืนนั้นก็นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ คงเพราะวันนี้ต้องกลับมอ เศร้าเหมือนกันนะ อยู่บ้านมีพ่อ แม่ หมา แมว มีทุกๆ อย่างที่เราคุ้นเคยก่อนจะย้ายไปเรียนที่ต่างจังหวัดคนเดียวเมื่อ 5 ปีก่อน หลายๆ อย่างยังคงเหมือนเดิม แต่พ่อแม่เราแก่ขึ้น ผิวหนังก็เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา เรี่ยวแรงก็ไม่เหมือนตอนเป็นหนุ่มเป็นสาวแบบเราๆ นับวันท่านก็ยิ่งโรยรา เศร้าว่ะ ไม่รู้ว่าพ่อแม่จะอยู่กับเราไปได้นานแค่ไหน จะอยู่จนได้เห็นความสำเร็จของเรารึเปล่า แต่ก็ขอให้อยู่ไปนานๆ จนหนูสามารถดูแลพ่อกับแม่ได้อย่างเต็มที่นะคะ ตอนนี้หนูยังขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่เลย หนูคงดูแลพ่อแม่ได้เท่าที่หนูทำและเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนให้จบไวๆ มีงานดีๆ เป็นคนที่มีความสุขและทำให้พ่อกับแม่มีความสุขได้ จนถึงวันที่พ่อกับแม่ไม่ได้รู้สึกผิดหวังในตัวหนูอีก ถึงหนูจะลุ่มๆดอนๆ เก่งไม่เก่งก็เอาแน่เอานอนไม่ได้เพราะหนูเองก็ขี้เกียจ แต่ต่อไปหนูจะตั้งใจให้มากขึ้นนะคะ จะไม่มีถอยหลังเด็ดขาด เชื่อมั่นในตัวหนูนะ
ขึ้นได้แต่จบไม่เป็นแฮะ อ่อนหัดอีกเรื่องแล้ว .... งั้นจบตรงนี้เลยแล้วกัน อย่าลืมกอดแม่ กราบแม่ ในทุกเวลาที่มีโอกาส วันแม่ไม่ได้มีแค่ปีละครั้ง แม่เป็นแม่ของเราทุกวัน เราเองก็เป็นลูกของแม่ทุกวัน เพราะงั้น วันไหนก็ไม่สำคัญหรอก มันอาจจะเขินอายนิดๆ แต่ก็ลองหน่อยนะ ไม่ต้องบอกรักก็ได้ แค่กอด แม่ก็รู้สึกได้แล้วล่ะ เพราะแม่เป็นแม่ของเราไงล่ะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น